Cela

Arianna nie mogła uwierzyć z jaką łatwością trafiła z deszczu pod rynnę. Była w celi. Aresztu nienawidziła jeszcze bardziej niż samego posterunku. Skromnie urządzone i ciasne pomieszczenie przypominały jej o klasztornym życiu. Załomotała w drzwi, ale odpowiedziała jej cisza. Na początku, bo w końcu zza ściany odezwał się zgryźliwy kobiecy głos.

- Lalunia za co siedzisz?

- No wiesz stara, za to co my. Za niewinność – odparł jej drugi głosek, głębszy i nieprzyjemny. Obydwie kobiety zaczęły się chichotać jak oszalałe. Opowiadając po częsći o swojej pracy zanim trafiły na posterunek. Jej sąsiadkami okazały sie być świerzo zatrzymane dziwki. Arianna padła na łóżko zbyt zmęczona, żeby dalej protestować. Spróbowała zapaść w sen.