Wejście do kina

Taksówka zatrzymała się pod kinem gdzie zbierało się spora gromada osób czekających na seans, wysiadłam z taksówki po czym skierowałam się do najbliższego okienka gdzie sprzedają bilety, pełno w okuł było przyczepionych plakatów reklamujących najnowszy film braci Vern, pod tytułem Strzały Znikąd, kiedy doszłam do okienka.

- Poproszę jeden zamówiony bilet , miałam go odebrać przed seansem.

- Kobieta z twarzą znużona jak stary wieloryb odpowiedziała grubym głosem.
- W którym rzędzie, w piątym.

Spojrzałam się na nią.

-Miejsce 13 rząd 15 .

- Chwila muszę sprawdzić.
Powolnymi ruchami zaczęła przewracać kartki w zapisanym zeszycie mrocząc sobie coś pod nosem.

- Będzie, ma pani paragon, to proszę pokazać.

Wyjęłam z kieszeni zapisaną na maszynie karteczkę z pieczątką kina z miejscem oraz z rzędem.

- Proszę o to paragon.
Spojrzała na mnie swym wyłupiastym wzrokiem i burknęła pod nosem.

-Proszę
Wzięłam bilet spojrzałam odruchowo na zegarek po czym weszłam do kina.

Czarny Mercedes Benz W136 podjechał pod gmach kina. dziś nie grali żadnego filmu, dziś był dzień operetki.
Gianpietro zawsze cenił sobie sztukę. uważał, że życie bez niej było by nudne i bezbarwne. Tak więc kiedy tylko mógł wybierał się do teatru czy kina właśnie. Odwiedzał galerię, wystawy... Jednak ostatnim czasem brakowało mu wolnego czasu na spotkania towarzyskie a co dopiero mówić na wizytę w takim miejscu?

Bartelletti wysiadł z samochodu i zwrócił się do swojego kierowcy:
- Zaparkuj dwie przecznice stąd. Spacer dobrze mi zrobi... - powiedział i ruszył w kierunku wejścia.
Już przy drzwiach stał niewielki komitet powitalny w postaci właściciela kina, jego żony oraz ochroniarza, który zawsze musiał dbać o bezpieczeństwo budynku a przede wszystkim gości specjalnych.
Przecież źle by to wyglądało, gdyby Gianpietro przyszedł na spotkanie z bogatymi, wpływowymi w tym mieście ludźmi z ochroną...
Czy więc nie martwił się, że coś może pójść nie tak? Przecież mogło się okazać, że to pułapka... W końcu znalazło by się paru mieszkańców Anchor City rządni jego głowy.

Jednak Bartelletti był jednym z tych ludzi, którzy zaufanie wystawiają na kredyt. Tam, gdzie uważał się za bezpiecznego, tam czuł się bezpiecznie.

- Witamy panie Bartelletti! - Powitały go radosne głosy.
- Dziękujemy, że znalazł pan dla nas czas... Ta operetka... To właściwie przed premiera. Zdajemy sobie sprawę z pańskiego zamiłowania do sztuki jaki liczymy się z pana zdaniem co do niej. - Opowiedział szybko właściciel teatru a żona przytakiwała mu głową.
- To ja dziękuję za zaproszenie. Co prawda nie spodziewałem się przed premiery, zdziwił mnie więc te pustki przed kinem.
- Mam nadzieję, że to pana nie zraziło? Może życzy pan sobie wody lub czegoś mocniejszego? A może coś ciepłego? Ostatnio wieczory są takie mroźne...
- Nie dziękuję. Kiedy sztuka się zacznie?
- Właściwie to już za chwilę, zapraszam na widownie...

Cała czwórka ruszyła na salę kinową.