Mieszkanie Alana Vinca.

- Wiem tylko, że w takiej spelunie oprócz nachalnych moczymord i prostytutek trudno spotkać kogoś normalnego. Siedzieliśmy na dole dobre pół godziny. Jeżeli informator się nie zjawił w tym czasie, to gdzie był? – Zapytał bardziej retorycznie.
Na jej pytanie nie wiedział co odpowiedzieć. Do tej pory robił to dla siebie, nie po to, by dyktować jej, jak to odkręcić. Przygryzł wargę i ściągnął brwi. Możliwe, ze gdyby nie taki przebiegł sprawy byłby już u jednej z szych, tłumacząc historię, jaką opowiedziała mu dziewczyna.
- Musimy odzyskać walizkę i sprawić, by jakimś cudem dostała się tam, gdzie było zamierzone. – Zamilkł na chwile.
- Wyobrażam sobie jak musi wyglądać ciało Vespucciego, więc nie ma opcji by upozorować wypadek… Kurwa, po co ja to właściwie robie. – Poderwał się do góry.
- Równie dobrze mogę iść prosto do Bartelletiego i wszystko mu wyśpiewać. – Spojrzał na nią bez żadnego przekonania.

- Jak pójdziesz to możesz już nie wrócić - zauważyła prostodusznie - Co do ciała...hmm...rzeczywiście...nie powinnam go solić..- zapewne sól wyrządziła największe szkody w ciele Włocha. - Walizki nie odzyskamy...dlaczego kurwa mnie nie zatrzymałeś?
Wtedy dałabym Ci walizkę, a Vespucci pojechałby ze mną...I ponawiam apel: Rozwiąż mnie. To krzesło nie jest wygodne.
Irmelin zastanawiała się nad faktem czy mogła być śledzona w drodze do pubu.
- Wiesz...wolałabym móc się bronić jakby ktoś miał zamiar tu wpaść.

- Bo jeszcze wtedy nie wiedziałem, że wyniknie z tego awantura, a ja zostanę postawiony w takiej sytuacji i będę musiał bronić nasze dupy! Myślisz, ze przejmuje się tym, co planuje twój jebany wywiad i czy zdoła zachować cię w jednym kawałku?! – Może faktycznie poniosły go emocje, ale ta ciągła paplanina doprowadzała go do szału. Zacisnął nerwowo usta, w których ciągle tkwił papieros. Podszedł do biurka i wyciągnął kartkę i długopis. Napisał coś pochyłą, niestaranną czcionką i zginając papier włożył do kieszeni spodni. Nie patrząc w kierunku dziewczyny przeszedł obok rzucając jej na kolana scyzoryk, mówiąc przy tym na odchodne:
- Zanim do ciebie dojdą, najpierw zmierzą się z grupą zombie na dole. Mówiłem. – Wyszedł, trzaskając drzwiami.

No, proszę. Pan Vince się stara
Scyzorykiem obeszła się tak sprawnie, że po chwili kończyła się ubierać.
Przed wyjściem wzięła sobie dwie buteleczki absyntu i kilka woreczków z białym proszkiem.
Nie potrafiła nie skorzystać z okazji. On miał swoich zombie ona miała upierdliwych sąsiadów emerytów. Upewniwszy się, że zabrała wszystko wyszła z mieszkania Alana Vince'a.

http://z.t

To dziwne, jak cicho było tu o tej porze dnia. Codziennie, całkowicie jak po całonocnej imprezie gówniarzy. Puste butelki na stołach, leżący na podłodze, całkowicie nietrzeźwi ludzie. Cicha muzyka, niewyraźny trzepot wiatraków. Gdzieś z łazienek jeszcze odgłosy śmiechów, rozmów, częściej nawet wymiotów. Co dziwne jedynie barman trąc i rak brudne szklanki szarą już ścierka trzymał się na nogach. Codziennie, całe dwadzieścia cztery godziny.
Alan nie starając się omijać rozwalonych po całej sali nieprzytomnych, ruszył prosto do niego. Oparł się łokciami o blat, pochylając część ciała w kierunku wielkiego osiłka wytatuowanego niemal w każdym miejscu.
- Murthag… - zwrócił się do barmana. – Czekam na ważną wiadomość od Filipa. – Nie musiał już nic mówić. Barman doskonale znał „procedury”. Kiwnął głową nie przenosząc nawet wzroku znad naczynia.
Alan Ruszył do pokoju, przeskakując co raz nieprzytomne tancerki. Ana… - Przekręcił oczami i schyliwszy się, pod niósł ja na rękach. Cała poobijana, zapita, nie chciał wiedzieć co jeszcze. Skręcił w prawo prosto do garderoby dziewczyn. Posadził ją przy toaletce. Ponieważ doświadczony doskonale wiedział co robić w takich sytuacjach… postanowił nie robić nic.
- Trzeźwiej sobie kurwa tu. – Nieprawdopodobne jak wiele trosk przynosiła mu ta dziewczyna.
Zostawiwszy ja tu ruszył prosto na górę. Otworzył pokój. Czemu się nie dziwił, ze Irmelin już tu nie było? Bo takie kobiety zawsze chodzą własnymi ścieżkami. Uśmiechnął się jedynie do siebie zauważywszy, że przy jego towarze brakuje kilka butelek i torebek.
- Na zdrowie. – Wymamrotał mocno zachrypniętym, niewyspanym głosem. Rzucił się na materac. Nie spał może jakieś… dwie doby? Sen, słodki sen. Napawając się ciszą, jaką można było zastać tylko o tej porze w tym miejscu, zasnął.

Po kilku godzinach obudziły go głośne krzyki. Zaczyna się... Usiadł na materacu przecierając bladą twarz rękoma. Za oknem robiło się coraz ciemniej, jaskrawe kolory lamp zaczynały pracować. Która godzina?... Wstał i wygrzebując z dna jakiegoś kartonu czyste ubrania skierował się prosto do łazienki. Szybki, zimny prysznic i już z powrotem znalazł się w pokoju. Jego uwagę przykuł papier przy drzwiach. Nie było go tu wcześniej.
Uśmiechnął się krzywo czytając zawartość. Murthag najwyraźniej wsunął telegram przez otwór pod drzwiami gdy mężczyzna spał. Schował kartkę do kieszeni spodni zakrywając ją czarnym swetrem. Z mokrymi jeszcze włosami opuścił mieszkanie.