Wyścigi samochodowe

Z Berenice umówili się w kompleksie sportowym na obrzeżach miasta, by tym samym nie wzbudzać niepotrzebnego zainteresowania i pytań ze strony postronnych osób. Oboje często tu zaglądali. On pływał na odkrytym basenie, kiedy pogoda temu sprzyjała, czyli bardzo często albo na mniejszym – krytym – kiedy padało, co z kolei zdarzało się niezwykle rzadko.

Ona szalała na torze wyścigowym wraz z innymi maniakami szybkich samochodów. To właśnie tutaj testowała swoje maserati i czasem nawet miał okazję obaczyć, jak doskonale radzi sobie z prędkością, zakrętami, prowadzeniem, wyprzedzaniem. Raz był świadkiem, jak wpadła w poślizg i uderzyła w bandę, ale nie się jej nie stało, choć auto nadawało się tylko do kasacji. Pamiętał, jak dziś jej drobną postać, która wydostała się z wraku i odbiegła na bezpieczną odległość w razie wybuchu. Zastanawiał się wówczas, skąd miała tyle sił, przecież po takim uderzeniu musiało jej wirować w głowie, musiała być obolała, poobijana, wystraszona... Sam miał zresztą nogi, jak z waty, kiedy widział, z jaką prędkością jechała. A ona po prostu wyskoczyła i odbiegła. Nie znał jej wówczas osobiście, więc nie miał okazji ją o to zapytać, ale podszedł do jednego z technicznych i od niego usłyszał odpowiedź, najbardziej oczywistą z możliwych.
- Jeśli tylko człowiek ma na tyle sił po wypadku, robi, co może, żeby uciec. To instynkt zachowawczy, nic wielkiego – mężczyzna na koniec wzruszył ramionami.
Quattrone osłupiał. Instynkt zachowawczy tutaj? Najpierw człowiek pakuje się do samochodu wyścigowego, jedzie niczym na pewną śmierć i gdzie wtedy ten wspomniany wyżej instynkt?

Teraz znów siedział na widowni, pustej i cichej, przyglądał się grupie techników, zajmujących się poszczególnymi maszynami. Gdzieś tam w dole dostrzegł wreszcie postać Berenice. Niemal w tym samym momencie kobieta podniosła wzrok i zobaczyła, jak pozdrawia ją gestem uniesionej dłoni. Powiedział coś człowiekowi, który stał obok niej i zaczęła wspinać się po stopniach ku miejscu, gdzie siedział Quattrone.
- Witam pani Forgione. Postanowiłem zobaczyć, jak sprawdza się maserati. Bo nim zamierza się pani dziś ścigać? – pytanie zabrzmiało raczej jak stwierdzenie.

Podciągnęła lekko, trochę męskim gestem, białe spodnie od kombinezonu i usiadła obok mężczyzny. Bawiła się goglami, które miała zawieszone na szyi i minęło dobrych kilka minut, kiedy w końcu się odezwała, ale nie na usłyszane pytanie. Czerwone maserati stało jak byk na linii startowej, czekając aż ktoś wprawi w ruch jego mocny silnik i pozwoli mu nacieszyć się jazdą po torze.

Berenice streściła mu podsłuchaną rozmowę dwóch mafiosów w Eternie, dokładnie i niespiesznie, pilnując się, by każde zdanie było niemal identyczne, z tym wypowiedzianym przez Bruzzini i DeCicco.
Na koniec zdjęła gogle i wskazała nimi na Quattrone.
- I to wszystko, co wiem, więc nie pytaj mnie o nic więcej – zaznaczyła dobitnie. – A tak poza tym, to ostatnia przysługa, którą tobie czy wam wyświadczyłam. Nie zamierzam mieszać się w wasze sprawy.

Poprawiła włosy, a raczej odgarnęła je za ucho. Dziś nie miała idealnie ułożonej fryzury. Nie było sensu, bo zaraz i tak miała zamiar założyć kask i wsiadać do auta.

Mężczyzna spojrzał na nią kpiąco i pozwolił sobie na lekki uśmiech rozbawienia.
- Do czasu, aż znów czegoś nie zechcesz i będziesz musiała to dostać.

Potarł policzek, a potem brodę. Dziś był idealnie ogolony, uczesany, ubrany, po prostu poświęcił swojemu wyglądowi sporo czasu. Ale ten trochę niedbały gest nie wyrażał chęci sprawdzenia, jak wygląda kwestia jego odrastającego zarostu. Quattrone zastanawiał się nad wiadomościami, które usłyszał przed chwilą. Zatem nie mylił się i choć do tej pory nie znał szczegółów, to po prostu wiedział, że ci z Reggio bawią się z nimi w najlepsze. Musiał natychmiast spotkać się i porozmawiać z szefem. Rozmowa, którą przeprowadzą jest cholernie ważna, a jeszcze bardziej delikatna. Ci dwaj nie powinni się zorientować, że tu w Anchor wiedzą o ich niesubordynacji.

Quattrone uderzył ze złością w ławkę, na której siedzieli. O czym on u diabła mówi?! Niesubordynacji?! Wykorzystują ich, są jak wrzody na tyłku, jak pasożyty. Najchętniej po prostu zebrałby ludzi i pojechała do Reggio, by zrobić tam porządek, a to z pewnością nie obyłoby się bez krwawej jatki.
- Mówisz, że wspominali o jakimś informatorze tutaj? Na pewno nie słyszałaś nazwiska? Przypomnij sobie. Może chociaż pierwszą literę?

Drgnęła lekko, gdy mężczyzna z gniewem walnął zwiniętą pięścią w deski. Przewróciła oczami, ale nic nie powiedziała. Nie interesowało ją w najmniejszym stopniu samopoczucie tego człowieka, choć sama jego reakcja na zasłyszane wieści dawały sporo do myślenia. Wyglądało na to, że tutejsza mafia ma jakieś problemy, które wcale nie należały do małych.

Berenice odetchnęła głęboko i wzruszyła ramionami.
- Nie mam pojęcia. Nie udało mi się usłyszeć. Zresztą moim ludziom też nie. Najważniejsze to, że wiecie o szczurze w waszej organizacji. Macie okazję go dopaść – zawyrokowała po czym złożyła ręce na piersi. Chwilkę milczała, a potem dodała już na zakończenie rozmowy - Tak, jak już mówiłam, o niczym więcej nie chcę słyszeć. Nie pomogę wam więcej.

Kobieta podniosła się z miejsca z zamiarem odejścia. Dla niej sprawa była niemal zakończona. Pozostawał jeszcze inspektor, ale tego akurat Quattrone nie musiał wiedzieć. To było między nią a Archiaco i koniec. Tak, zamierzała o wszystkim poinformować inspektora, może z wyjątkiem tego, że mafia też ją poprosiła o pomoc. A potem niech radzą sobie jak chcą. Wsyscy razem nie byli warci funta kłaków.
- Wybacz, ale czekają na mnie.

Chyba nie sądziła, że pozwoli jej tak po prostu odejść? Już się odwróciła w stronę schodów, kiedy niby niechcący, wyciągnął dłoń po gogle, które trzymała niedbale i pociągnął je ku sobie. Spadły pod ławkę, a Berenice bezwiednie schyliła się po nie, marszcząc przy tym niezadowolona brwi.
Szybko wykorzystał ten moment i przyciągnął do siebie kobietę. Z daleka wyglądało tak, jakby dobrze się bawili – ot, para, która spotkała się towarzysko.

- Nawet nie wspominaj, że zrywasz współpracę. O tym nie ty decydujesz – wysyczał jej do ucha. Szarpnęła się, ale trzymał ją mocno za drobne nadgarstki. – Nie pogrywaj z nami Berenice, bo słowo, a cała ta twoja pieprzona restauracyjka wyleci z hukiem, a ty stracisz wszytko. Jak każę ci zatańczyć nago na stole, to zrobisz to, tak samo bez namysłu, jak wtedy, gdy powiem ci, czego mafia oczekuje od ciebie kolejnym razem.

Quattrone uwolnił jej dłonie i podniósł z ziemi gogle. Uśmiechając się promiennie, otrzepał je, a potem założył na szyję kobiety i niemal pieszczotliwym gestem wyciągnął spod nich jej włosy, które następnie delikatnie przeczesał palcami.
- Powodzenia na torze – mruknął niskim, trochę chrapliwym głosem – Pozwolisz, że tym razem nie zostanę, by cię oglądać.
Pomógł im wstać obojgu, a potem wskazał nieznacznym skinieniem głowy, by Berenice zeszła na dół, gdzie już na nią oczekiwali. Patrzył na nią w milczeniu, nie odwróciła się do niego, nie spojrzała ani razu. W sumie się tego spodziewał, więc dlaczego czuł się z tym tak źle?
Cmoknął niezadowolony, sięgnął po marynarkę i skierował się ku wyjściu z trybun.